Chociaż brzmi delikatnie, słodko i deserowo, dzisiaj serwuję danie obiadowe i na dodatek mięsne :)

Po wakacjach obiecałam Wam oryginalną recepturę z Cypru i właśnie dotrzymuję tej obietnicy. Ze słonecznej wyspy przywiozłam przepis na afelię z Commandarią - najstarszym winiem świata, o którym opowiadałam w pocztówkach z podróży. Afelia to schab marynowany w czerwonym winie i ziarnach kolendry. Ta prosta marynata nadaje mięsu delikatności, kruchości oraz słodko-cytrusowego aromatu, dzięki kwaskowatemu posmakowi kolendry. Podstawowa wersja dania to samo mięso duszone do miękkości w marynacie i podawane z jogurtem, chlebkiem pitta lub ryżem, ale afelia może być też przyrządzana w bardziej urozmaiconej formie, z dodatkiem warzyw, grzybów i przypraw korzennych (np. z korą cynamonową).

Było o słodkościach karnawałowych spod koła podbiegunowego, a teraz coś z gorącego południa. Właściwie nie mam pojęcia, czy Grecy jadają loukoumades akurat w Tłusty Czwartek. Jako że celebrują oni życiowe przyjemności przez okrągły rok i malutkie pączki oblane złocistym miodem można spróbować na każdym rogu ulicy nawet w środku gorącego lata, więc jest to bardzo prawdopodobne, że i przy okazji ostatków też się nimi raczą :)

... czyli zapusty po skandynawsku :)
Znowu jestem zaskoczona, jak drogowcy na widok pierwszego śniegu, że nie zdążyłam obejrzeć się po kompletowaniu świątecznego menu, a już mamy koniec karnawału! Rozpoczyna się tydzień pączków, faworków, oponek i donatów (w otoczeniu conffetti, serpentyn, brokatów i brazylijskich rytmów na ostatnich karnawałowych balach ;)), z kulminacyjnym punktem zapustowego obżarstwa w Tłusty Czwartek. W tym roku zima, na którą utyskuję tu już od paru tygodni ;) skłoniła mnie do przyjrzenia się, jaki sposób na kulinarne dopieszczenie się mają przyzwyczajeni do takich warunków mieszkańcy koła podbiegunowego. W ten sposób dowiedziałam się, że między innymi w Szwecji w Tłusty Czwartek nie króluje wcale pączek, ale semla :)

Zimowa zupa z porów i ziemniaków! Bea rozpoczęła ostatnio na swoim blogu bardzo ciekawy cykl o warzywach sezonowych. Takich warzywach, z których w naszym klimacie czerpiemy najwięcej dobrego, aby pomóc organizmowi przetrwać zimę i takich które w zimę smakują najlepiej. Bo chociaż półki w supermarketach uginają się pod ciężarem pięknych, błyszczących czerwonych pomidorów, jędrnych, zielonych ogórków, a nawet (o zgrozo!) pudełek z ogromnymi, rumianymi truskawkami, to ich smak i jakość pozostawiają wiele do życzenia. Dla mnie warzywem tej zimy jest por. Por, którego odkryłam i doceniłam całkiem niedawno. Bo długo omijałam go z niczym nieuzasadnioną niechęcią. Bo niby dlaczego pachnie i smakuje jak cebula (bardzo głupie tłumaczenie, bo cebulę bardzo lubię :)) i dlaczego, kiedy nieopatrznie zapomni się związać go nitką, zupa zamienia się w substancję złożoną z "ciał włosowatych" (a kiedy z kolei zwiąże się go niebieskim sznurkiem, kolejna katastrofa w postaci niebieskiej zupy murowana, co każda fanka Bridget Jones wie ;D). Na szczęście szybko poszłam po rozum do głowy i okazało się, że pory nie tylko dobrze smakują same z siebie (w dodatku i na surowo i po obróbce cieplnej!), ale świetnie podkreślają smak innych warzyw i już prawie nie mogę się bez nich obyć przyrządzając dania w stylu azjatyckim z warzywami smażonymi na woku.