Babeczki w Niedzielę Palmową staną się chyba moją prywatną tradycją :) Przypomniałam sobie o babeczkach herbacianych z tamtego roku i uznałam, że to najodpowiedniejszy rodzaj wypieku na ten weekend. Mając na uwadze świąteczny festiwal ciast za parę dni (ustaliłyśmy już z Dziuunią wstępną listę słodkości i podział ról i jak co roku - będzie w czym przebierać... ;))), nie planowałam piec nic konkretnego. Poza tym, zaprzątnięta po łokcie wiosennymi porządkami, pomiędzy myciem okien, odkurzaniem nawet tych najlepiej ukrytych zakątków mieszkania a trzepaniem dywanów, nie miałam głowy ani czasu do eksperymentów kuchennych. Z drugiej strony w Niedzielę Palmową, kiedy atmosfera świąt wiruje już w powietrzu, przyjemnie przegryźć coś słodkiego i smacznego do kawy... I takim oto sposobem znów padło na szybkie babeczki :) Piaskowe, dwukolorowe babeczki z bardzo czekoladową podstawą i zielonym wierzchem ze sproszkowanej zielonej herbaty. Przepis znaleziony na blogu Il ricettario di Anna.

Kwiecień :) W ogrodzie kwitną już jak szalone dorodne kępki przebiśniegów, krokusy (w tym moje ulubione "tygryski" - żółte z brązowymi cętkami) i pierwiosnki. Nawet w mieszkaniu, jak za dotknięciem wiosennej, czarodziejskiej różdżki, wykiełkował właśnie dziś wielkanocny owies, posiany parę dni temu oraz inna roślinka, o której opowiem Wam, jak jeszcze trochę podrośnie ;) Do tego wszystkiego znalazłam, całkiem już obudzoną biedronkę, spacerującą pomiędzy doniczkami na parapecie :) Jutro pędzę do kwiaciarni po hiacynty w doniczkach, tak aby rozkwitły w pełni na Wielkanoc i rozpoczynam intensywne przygotowania do świąt.

Są potrawy i ciasta, które należałoby serwować gościom, uprzednio prosząc ich o zamknięcie oczu lub na wzór słynnych restauracji Dans le Noir, zapraszając do zaciemnionego pomieszczenia, aby podczas jedzenia robili użytek tylko i wyłącznie ze swojego zmysłu smaku. Chodzi o te potrawy "mniej wyględne", takie, które w większości przypadków o niebo lepiej smakują niż prezentują się na stole czy talerzu :) Kremowe risotta, majonezowe sałatki, spienione sosy, czy szarobure potrawki - każdy chyba zna chociaż jedno takie danie, które przy pierwszym spotkaniu odstrasza swoim "paciajowatym" wyglądem, ale kiedy jesteśmy na tyle odważni, żeby spróbować, często ujmuje nas smakiem na tyle, że już na zawsze zostaje w naszym rodzinnym menu.

Bardzo lubię dania jednogarnkowe. Poza oczywistą ich zaletą, w postaci braku sterty garnków i naczyń do mycia, w gotowaniu potrawy, do której stopniowo dodaje się poszczególne składniki, miesza, gotuje, przyprawia i znowu coś dodaje, tak by na koniec wjechała na stół idealna harmonia smaków i zapachów z tego jednego, niepozornego garnuszka, patelni lub woka, jest prawdziwa kuchenna magia.