Bardzo lubię dania jednogarnkowe. Poza oczywistą ich zaletą, w postaci braku sterty garnków i naczyń do mycia, w gotowaniu potrawy, do której stopniowo dodaje się poszczególne składniki, miesza, gotuje, przyprawia i znowu coś dodaje, tak by na koniec wjechała na stół idealna harmonia smaków i zapachów z tego jednego, niepozornego garnuszka, patelni lub woka, jest prawdziwa kuchenna magia.

 I oto mamy wiosnę! :) Planowałam wpis tutaj wczoraj, z okazji pierwszego dnia astronomicznej wiosny i dnia słońca, ogłoszonego przez NASA. Niestety, ani najmniejszej oznaki wiosny, ani promyka słońca nie udało mi się znaleźć we wczorajszy, pochmurny, zimny i ponury piątek, co odebrało mi ochotę na jakąkolwiek aktywność, łącznie z tą blogową. Dzisiaj za to pogoda nie zawiodła - pierwszy dzień kalendarzowej wiosny był taki jak powinien być - słoneczny, radosny, z pierwszymi podmuchami ciepłego powietrza. I choć jeszcze nie pora na porzucenie kozaków i ciepłych kurtek, gdzieś głęboko w szafie, to powiew nowego i lepszego odbiera się juz wszystkimi zmysłami. Za chwileczkę pojawią się pączki na drzewach, zazielenią się soczyście trawniki, zakwitną jabłonie, a sowa, którą podglądam od paru tygodni, tak jak inne ptaki, doczeka się piskląt. Będzie też kolorowo od kwiatów i motyli, na które z dziką radością będę czaić się z obiektywem.

A Irlandia podobno jest taka zielona,
jak włosy syreny o świcie... 

Dzisiaj podobno jest zielona szczególnie :) Nigdy nie byłam w Irlandii, więc tak jak "Kowalski" mogę jedynie przypuszczać i wyobrażać sobie irlandzkie szaleństwa świątecznie w dniu patrona zielonej wyspy - świętego Patryka. Coraz więcej świąt anglosaskich stopniowo przeszczepianych jest na inne kraje Europy i chociaż charakterystycznych obrzędów związanych z dniem świętego Partyka nie zauważamy jeszcze na naszych ulicach, to pewnie jest to tylko kwestia czasu. Osobiście, poza spożywaniem hektolitrów piwa w pubach, przystrajanie otoczenia i siebie samą w zielone, w przededniu wiosny wydaje mi się miłym marcowym akcentem :) Dlatego z tej okazji postanowiłam upiec zielone ciasteczka :) 

Spośród niezliczonej ilości odmian naleśników, które do tej pory wypróbowałam, najczęściej w moim domu przyrządzane są - na słodko - naleśniki z twarogiem, na słono - naleśniki z mięsem. Naleśniki z mięsem pamiętam już z wczesnego dzieciństwa, bo od zawsze je lubiłam. Chociaż słodkie nadzienie twarożkowe albo dżemowe zawsze wygrywało w mojej dziecięcej kulinarnej liście przebojów, to chrupiąca panierka naleśnika z aksamitną, mieloną wołowiną wewnątrz, czyniła go równie atrakcyjnym dla oka i podniebienia.