Dzisiaj też nie będzie przepisu :) To tydzień szczególnie obfitujący w różne okołokuchenne wydarzenia. Wczoraj obchodziliśmy Światowy Dzień Kota, ale w związku z zamieszaniem z artykułem, oto wpis na ten temat lekko spóźniony ;)

Wielokrotnie wspominałam, że kot jest bardzo ważnym i stałym elementem mojej kuchni. Ba, z czystym sumieniem nadałam jej rangę mojej osobistej kuchennej asystentki :), dlatego ten wpis w całości dedykuję Milce, zwanej też Miećką ;) i wszystkim innym kotom kuchennym.
Bo przede wszystkim każdy kot to smakosz. "Prawdziwe koty jedzą tarty. I podroby. I masło. I wszystko inne, co zostanie na stole, jeśli tylko uznają, że im się uda. Prawdziwe koty słyszą otwieranie drzwi lodówki dwa pomieszczenia dalej", pisał Terry Pratchett i miał całkowitą rację. Kot nigdy, przenigdy nie zje niczego nieświeżego, złej jakości lub najzwyczajniej czegość, w czym w danym momencie nie gustuje. Naszą Milkę często wykorzystujemy w charakterze testera żywności, bo tylko ona swoimi wyostrzonymi jak brzytwa kocimi zmysłami oraz wysublimowanym kocim gustem jest w stanie zręcznie określić stan świeżości i jakości żywości i jest w tym nieomylna. Jeżeli na przykład, na nasze oko wędlina nie zdradza jeszcze żadnych oznak nieświeżości, a kicia wzdrygnie się na podaną jej próbkę i odejdzie majestatycznym krokiem obrażona, to znak, że wędlinę należy spakować i podarować jakiemuś znajomemu pieskowi (któremu i tak wszystko jedno ;)) :)

Milka jest wierną towarzyszką, obserwatorką i asystentką wszystkich kuchennych zajęć. Pilnuje kolejności dodawania składników do ciasta, staranności wykonania kanapek, dokładności mielenia mięsa. Tak, uwielbia asystować przy mieleniu mięsa :) Zanim jeszcze zostanie podłączona maszynka do mielenia, kicia jest już obok, z wzrokiem wbitym w otworki sitka :) Lubi też bakalie. Nie pogardzi rodzynkiem ani kawałkiem suszonej moreli.


Chyba jak każdy koci wielbiciel, mam w domu, oprócz tego najważniejszego i najukochańszego, całą kolekcję innych kotów. Z każdej podróży przywożę przynajmniej jeden koci gadżet. Szczególnie nie mogę oprzeć się foremkom i naczyniom kuchennym z motywem kota ;) Mój ulubiony kubek do mleka w czarne koty przywiozłam z Anglii, a miseczka przyjechała ze mną aż z Indonezji. Kocimi prezentami obdarowują mnie też nieustannie przyjaciele.

Ktoś kiedyś stwierdził, że podstawą sukcesów i udanych wypieków w kuchni jest kot ;) Bo czy to naprawdę może być tylko przypadek, że za tak wieloma kucharzącymi blogowiczami stoi jakiś kot? Ja tam nie wierzę w przypadki ;)

Na koniec wrzucam jeszcze jedną z moich ulubionych fotek Milki w pudle - po maszynce do mięsa oczywiście ;)

Jeżeli mieliście okazję przez jakiś czas mieszkać w Wielkiej Brytanii, na pewno pamiętacie niepowtarzalny gdziekolwiek indziej klimat tamtego miejsca. Nie piszę tylko o pogodzie, ale o całokształcie brytyjskości. Legendarne już osobliwości, które po pierwszym zetknięciu wprawiają każdego obcokrajowca w zdumienie, jak podwójne krany, osobno z gorącą i zimną wodą, ruch lewostronny, otwierane przesuwnie do góry okna, których za nic nie można umyć od zewnątrz, ciężkie i obfite śniadania z jajkami sadzonymi, kiełbaskami i pieczarkami z wody w roli głównej, czy alkohol w pubach sprzedawany tylko do godziny 23.00, ale także konserwatywne poglądy i zasady, które naszym fantazyjnym, słowiańskim duszom trudno przyjąć i zaakceptować :)

Uwaga - autoplagiat! ;))) Autoplagiat dlatego, że prezentowałam już kiedyś ten przepis w Galerii Potraw. Wątek dawno temu został zarchiwizowany, a ja nadal uważam, że to jedna z najsmaczniejszych i najwdzięczniejszych wersji makaronu z mięsem. Do tego idealna na taką porę roku jak teraz, kiedy wieje i mrozi. Dlatego po raz kolejny przyrządziłam ją na obiad i dlatego postanowiłam przypomnieć przepis na blogu. Bo czy jest ktoś kto oprze się małej, pachnącej ziołami mięsnej kuleczce w sosie pomidorowym, w towarzystwie sprężystego makaronu? :) Wegetarianie pewnie zaraz podniosą głos ;) W każdym razie ja się oprzeć nie potrafię i zazdroszczę samej sobie, przyprawiając swoją miskę gorącego makaronu z pulpecikami solidną garścią świeżej bazylii i parmezanu, zanim jeszcze zasiądę z nią do stołu :)