Zimowa zupa z porów i ziemniaków! Bea rozpoczęła ostatnio na swoim blogu bardzo ciekawy cykl o warzywach sezonowych. Takich warzywach, z których w naszym klimacie czerpiemy najwięcej dobrego, aby pomóc organizmowi przetrwać zimę i takich które w zimę smakują najlepiej. Bo chociaż półki w supermarketach uginają się pod ciężarem pięknych, błyszczących czerwonych pomidorów, jędrnych, zielonych ogórków, a nawet (o zgrozo!) pudełek z ogromnymi, rumianymi truskawkami, to ich smak i jakość pozostawiają wiele do życzenia. Dla mnie warzywem tej zimy jest por. Por, którego odkryłam i doceniłam całkiem niedawno. Bo długo omijałam go z niczym nieuzasadnioną niechęcią. Bo niby dlaczego pachnie i smakuje jak cebula (bardzo głupie tłumaczenie, bo cebulę bardzo lubię :)) i dlaczego, kiedy nieopatrznie zapomni się związać go nitką, zupa zamienia się w substancję złożoną z "ciał włosowatych" (a kiedy z kolei zwiąże się go niebieskim sznurkiem, kolejna katastrofa w postaci niebieskiej zupy murowana, co każda fanka Bridget Jones wie ;D). Na szczęście szybko poszłam po rozum do głowy i okazało się, że pory nie tylko dobrze smakują same z siebie (w dodatku i na surowo i po obróbce cieplnej!), ale świetnie podkreślają smak innych warzyw i już prawie nie mogę się bez nich obyć przyrządzając dania w stylu azjatyckim z warzywami smażonymi na woku.

Patrząc na rozrastającą się w zastraszającym tempie na bocznym pasku kategorię 'Wegetariańskie' czasami zastanawiam się nad swoim sposobem odżywiania. Nigdy nie byłam zdeklarowaną wegetarianką, chociaż do warzywnych i owocowych dań jestem przyzwyczajona od dziecka i spokojnie mogłabym się obyć bez mięsa przez dłuższy czas. Latem jestem wegetarianką sezonową, bo trudno mi oprzeć się warzywnemu festiwalowi w ogrodzie i na straganach, a jesienią i zimą chętniej jadam treściwe warzywne zapiekanki i słoneczne zupy kremowe, które przywołują letnie wspomnienia i smaki. Mięso jest od czasu do czasu, albo jest tylko dodatkiem. Ale czasem nachodzi mnie ochota na... schabowego :) To pewnie jakaś narodowa przypadłość i poradzić na nią nic nie mogę ;)

Dzisiaj będzie o pasji. Niby nic nowego, bo wciąż o pasji kulinarnej, ale wszyscy pasjonaci dobrze wiedzą, że o swoim największym koniku można pisać, mówić i słuchać bez końca :)
Pasja kucharzenia, oprócz ciągłego doskonalenia swoich umiejętności łączenia smaków i aromatów prowadzi do małej obsesji na punkcie jakości. Zaczyna się niewinnie, od studiowania etykietek gotowych produktów, badania zawartości cukru, tłuszczów, konserwantów. Żegnamy się na zawsze z margaryną, polepszaczami smaku typu fix, gotowcami z torebki i najchętniej wszystko produkowalibyśmy sami, aby nie przepuścić do naszej diety żadnych złych i sztucznych składników. Pieczemy chleby na zakwasie, uprawiamy i suszymy zioła, używamy tylko organicznych lub samodzielnie wyhodowanych owoców i warzyw, robimy masło, twarogi, przetwory. Ricotta, marynowane sery, oliwy o najróżniejszych smakach – no problem! Chociaż kiedyś nie mieściło nam się w głowie, że można to wszystko zrobić samemu. I mimo, że wymaga to trochę więcej czasu i wysiłku niż spacer do supermarketu, to oprócz szalonej satysfakcji, daje nam 100-procentową pewność jakości, której nigdy nie zapewni żadna masowa produkcja.