Kochani,
Święta już za parę chwil, więc chciałabym życzyć Wam wszystkiego co najlepsze, cudownego czasu, wolnego od trosk, spędzonego w gronie rodziny i przyjaciół, uśmiechów i niczym niezmąconej radości. Smacznych świąt nie życzę, bo nie mam najmniejszych wątpliwości, że na Waszych stołach będą królować same pyszności. W końcu przygotowywaliśmy je wspólnie przez cały grudzień :) Jeszcze raz wszystkiego dobrego i Wesołych Świąt!
"I z nieba przybyły zastępy aniołów radośnie śpiewając Hosanna,
Hosanna na wysokości a na ziemi pokój ludziom dobrej woli."
Kolejnym symbolem Bożego Narodzenia, bez którego nie ma dla mnie świąt są anioły. Kropką na "i" świątecznych przygotowań są patynowane figurki aniołków, które z moją pomocą rozgaszczają się w mieszkaniu, począwszy od okien, półek, obrazów w pokojach i kuchni, na łazienkowym lustrze kończąc. Dekorowanie choinki kończy się uroczystym umieszczeniem dwóch, składanych z kartonika aniołków na centralnych, najwyższych gałązkach drzewka, tuż obok gwiazdy zwieńczającej czubek. Nawet nie pamiętam skąd aniołki wzięły się w naszym domu (być może z jakiegoś zagranicznego kalendarza adwentowego?), ale mam do nich wielki sentyment :) Aniołów nie może zabraknąć również na wigilijnym stole - uśmiechają się z serwetek, podtrzymują świece lub pilnują zastawy każdego z biesiadników. Mam też małą kolekcję aniołów "całorocznych", które mają swoje stałe miejsce w pokoju, wypełniając go iście anielskim spokojem. Lubię anioły :)
Nie mogę uwierzyć, ze oto mamy już grudzień! Z niepokojem spoglądam w kalendarz, który chudnie w zastraszającym tempie a czerwone kartki oznaczające święta są już tak bardzo blisko dnia dzisiejszego. Bardzo cieszę się na święta, ale w przygotowaniach do nich jeszcze tak bardzo dużo do zrobienia! Zawsze o tej porze towarzyszy mi ten szczególny niepokój, czy na pewno ze wszystkim zdążymy :) Tak, dopada mnie Christmas Fever :)
Mimo że stopniał śnieg, który na chwilę przemienił smutny listopadowy świat w zimową krainę marzeń i wróciła szara, zimna jesień, to weekend jest bardzo przyjemny. Przyjemny, bo pachnie cytrusami, bo siedzę sobie w ciepłym domu z kawą, kieliszkiem czerwonego wina i kawałkiem tarty pomarańczowej, oddając się cytrusowej chwileczce zapomnienia...
Na chwilkę wracam do mojej ostatniej wyprawy do Berlina. A to dlatego, że chciałam się pochwalić nowym nabytkiem foremkowym i wypiekiem z jego pomocą :)
Z każdej podróży staram się przywieźć jakiś gadżet kuchenny, a najchętniej foremki do pierniczków lub ciasteczek. W Berlinie znalezienie czegoś takiego nie było wcale trudne, bo foremki dostępne są w każdym większym sklepie z souvenirami i w dodatku w sporym wyborze! Jakkolwiek nie brakuje mi ochoty na szaleństwa kulinarne, to jednak foremki w kształcie Bramy Brandendurskiej i wieży telewizyjnej uznałam za zbyt ekstrawaganckie (mielibyście ochotę wgryźć się w słynną bramę? ;)) Za to od razu moje serce podbił komplet sympatycznych Ampelmann'ów :)
Po udanych zakupach w azjatyckim sklepie w Berlinie i korzystając z zapasów produktów przywiezionych z Indonezji, wracam do kuchni azjatyckiej. Taki mały przerywnik i zaostrzacz smaku przed szaleństwem naszych tradycyjnych potraw związanych ze zbliżającymi się wielkimi krokami świętami grudniowymi :)
Panie i Panowie, oto kwintesencja orzechowości! Kiedy Ela z My Best Food zapowiedziała tegoroczny orzechowy tydzień, od razu pomyślałam o tym torcie. Jadłam go wcześniej tylko raz, upieczony na Boże Narodzenie przez moją ciocię z przepisu zasłyszanego przez nią gdzieś w mediach. Wówczas wzbudził zachwyt całej rodziny, ale później jakoś nie było okazji by go odtworzyć. Ale czy może być lepsza okazja na podelektowanie się nim znowu i przy okazji podzielenia się z Wami przepisem, niż Orzechowy Tydzień? :)
Dzisiaj odcinek z cyklu rodzinne gotowanie :) Pisałam już o naszych częstych, rodzinnych spotkaniach, które zazwyczaj zaczynają się i kończą w kuchni. Gotowanie, pieczenie, próbowanie nowych smaków i przepisów to część naszej rodzinnej tradycji, dzięki której co roku nie tylko przybywa nam nowych umiejętności kulinarnych, ale także nasz jadłospis poszerza się o nowe, fascynujące dania i wypieki. Nigdy wcześniej nie próbowałam rogali marcińskich. Tradycja słodkich, półfrancuskich bułeczek z nadzieniem z tajemniczego białego maku i orzechów, wypiekanych 11 listopada w dzień świętego Marcina, z dalekiego Poznania, nigdy nie była znana i kultywowana w moich stronach. Miałam okazję poznać ich smak dopiero w tym roku, dzięki Dziuuni, obdarowanej białym makiem, który czekał specjalnie na 11 listopada AD 2008, a przy okazji na tegoroczny orzechowy tydzień :)
Wraz z jesiennymi chłodami, słotami i szarówkami przychodzi ochota na czekoladę. Gorąca czekolada na rozgrzewkę po listopadowym spacerze pośród ostatnich już, tańczących na coraz mroźniejszym wietrze żółtych liści, kostka czekolady na poprawę uśpionej koncentracji i jesienne smutki, czy czekoladowy deser , który jak nic innego potrafi umilić weekendowe leniuchowanie w domu. Nie jestem czekoladoholikiem i mogę bez zalu obyć się bez słodkiej (lub gorzkiej :)) tabliczki przez większość roku, ale późną jesienią zawsze z przyjemnością poszukuję nowych przepisów na czekoladowe słodkości.
Na koniec dyniowego festiwalu proponuję małe pomarańczowe bułeczki śniadaniowe :) Ela z My Best Food proponowała wytrawne dyniowe scones z szałwią i parmezanem, a ja, na fali korzennych wypieków, upiekłam scones w wersji na słodko, z rodzynkami i orzechami, po raz kolejny z przepisu ze strony Joy of Baking.
W ostatnim wpisie wspomniałam, ze potrawy z dyni nie były znane w mojej rodzinie. Babcia opowiadała wprawdzie o dyniowych zacierkach na mleku, ale nigdy nie dane mi było ich spróbować. Słodkie dyniowe wypieki, a nawet zupy i inne dania wytrawne powoli odkrywam sama. Największą różnorodnością przepisów z dynią w roli głównej może pochwalić się chyba kuchnia amerykańska - kuchnia ojczyzny dyni. Paje dyniowe, ciasta, muffiny i ciastka pojawiają się z początkiem jesieni i królują przede wszystkim w okresie kultywowanego w Ameryce święta Halloween, a wspomnieniem owych wypieków jest pomarańczowa, szczerbata twarz Jacka-O'-lantern, mrugająca nocą z ganków i ogrodów.
Odwiedzając przed chwilą parę znajomych blogów, zauważyłam że tydzień dyniowy w pełni :) Królują pękate słoneczne „banie” i rozmaite pyszności z nich przyrządzone. Aż trudno uwierzyć, że z dyni można zrobić tyle różnorodnych potraw! Kolejne niedoceniane warzywo?
"You're the apple of my eye" - zawsze bardzo podobał mi się ten angielski idiom. Zamiast naszego, przysłowiowego "oczka w głowie" Anglicy mają jabłuszko. To bardzo logiczne, bo jabłko kojarzy się z czymś miłym, ciepłym, przyjemnym i przyjaznym. Jest wiele ładnych wizualnie owoców i do tego smacznych, ale to jabłko jest tym najbardziej "swojskim" i wzbudzającym pozytywne skojarzenia. Nie przez przypadek wszyscy szukają swojej drugiej połówki jabłka (OK. czasami szukają też połówki pomarańczy ;)) :) Ba, niektórzy nawet nazywają tak szczególnie drogą i kochaną osobę. Pamiętacie córeczkę Gwyneth Paltrow i Chrisa Martina? :) Dla nich jabłko to z pewnością coś o wiele więcej niż tylko okrągły owoc jabłoni, występującej powszechnie w klimacie umiarkowanym.
Czarny bez towarzyszył mi od zawsze. Rozłożyste krzaki porastały ulicę wokół domu babci. Pamiętam też jeszcze żywopłot z czarnego bzu, w którym bardzo często gnieździły się małe ptaki, zakładając w jego gęstych gałęziach swoje gniazdka i wychowując pisklęta. Obserwowaliśmy je przez całe lato, ostrożnie, starając się nie zakłócić ich spokoju. Czarny bez jest atrakcyjny przez cały sezon. Wiosną pojawiają się piękne i pachnące baldachimy złożone z białych drobnych kwiatków, które później, latem zamieniają się w zielone kulki, by w końcu jesienią przystroić się w grona czarnych, błyszczących jagódek. W dawnych czasach, kiedy nie było jeszcze komputerów, telefonów komórkowych i wymyślnych zabawek, z kuzynami robiliśmy z gałązek bzu piszczałki albo (chętniej ;)) dmuchawki, które wraz z kulkami w charakterze amunicji do owych dmuchawek, zawsze zapewniały nam świetną zabawę :)
Parę tygodni temu, wraz z początkiem kalendarzowej jesieni, pisałam ze mam nadzieję na jeszcze kilka dni słonecznej i ciepłej pogody w tym roku. Moje życzenie spełniło się :) Dawno już nie było tak pięknie i przyjemnie jak w ostatnią sobotę! Liście na drzewach i krzewach płonęły wprost i iskrzyły się nasyconymi żółcieniami, złocieniami i czerwieniami w promieniach ostrego słońca i chyba już ostatni raz tego roku można było porzucić na chwilę kurtki i płaszcze, by złapać ostatnie podmuchy ciepłego babiego lata. W tygodniu postraszyły nas pierwsze przymrozki i na zaplanowane na weekend "jabłkobranie", jak na życzenie, otrzymaliśmy prezent w postaci tej odrobiny lata w środku jesieni :)
Rozpoczęłam coroczne suszenie ;) Na pierwszy ogień poszły jabłka i gruszki, w kolejce stoją pomarańcze i cytryny. Pierwszą partię owoców wysuszyłam w elektrycznej suszarce do grzybów, ziół i owoców, ale przyznam, że kiedy na zewnątrz robi się coraz zimniej, a kaloryfery wprost proporcjonalnie - stają się coraz cieplejsze, wolę suszyć owoce rozkładając je na aluminiowych tackach na grzejnikach. Na pewno suszą się dłużej, ale równie skutecznie, a przede wszystkim przepełniają dom pięknym owocowym zapachem. Zazdroszczę tym, którzy mają jeszcze kuchnie węglowe i mają możliwość ozdabiania ich jesiennymi, pachnącymi wianuszkami suszących się grzybów i owoców.
Nie ma nic gorszego od biegania po mieście tuż przed Wigilią w poszukiwaniu dobrego suszu owocowego na kompot, dlatego warto zaopatrzyć się w ten własnej roboty duzo wcześniej. Ale nie suszę jabłek i gruszek tylko i wyłącznie na wigilijny kompot. Uwielbiam podgryzać takie owocowe chipsy przez całą zimę :) Nie ma wątpliowości, że są o niebo zdrowsze od tych ziemniaczanych ;) Są bogatym źródłem błonnika i innych składników odżywczych a ich wartość energetyczna przewyższa znacznie tę zawartą w owocach świeżych. Poza tym takie pachące owocowe krążki (przede wszystkim pomarańczowe i cytrynowe) są bardzo dekoracyjne i ładnie wyglądają w jesiennych i zimowych stroikach. Wystarczy tylko pokroić świeże, ulubione owoce w cienkie plasterki, wyciąć gniazdka nasienne, posypać szczyptą cynamonu lub cukru waniliowego i wysuszyć. To jeszcze jedna z dobrych stron jesieni :)
Kiedy ktoś mnie pyta, skąd u mnie takie zamiłowanie do kucharzenia, pieczenia i kuchennych eksperymentów, najczęściej odpowiadam, że mam to chyba we krwi :) W mojej rodzinie wszystkie kobiety gotują i gotują dobrze. Począwszy od babci, przez mamę, ciotki, na mnie i mojej kuzynce kończąc. Kiedy spotykamy się wszystkie, prędzej czy później nasze rozmowy płynnie przechodzą na tematy kulinarne. "Wiesz, upiekłam ostatnio to ciasto z przepisu z forum", "A ja kupiłam nową przyprawę w Kuchniach Świata - muszę wypróbować", "Widziałam w sklepie internetowym świetne foremki na babeczki - musimy sobie zamówić!", "Jeżeli dodasz odrobinę kuminu do tej zupy nabierze zupełnie innego smaku" itd. itp. Najczęściej kończy się na wspólnym gotowaniu lub pieczeniu, wymianie nowo nabytych produktów lub przypraw i sporządzeniu listy wspólnych zakupów na wymianę następnym razem :)
Dzisiaj świętujemy - ja i mój blog :) Za mną kolejny rok życia, nowych doświadczeń, znajomości, przyjaźni, podróży, spełnionych marzeń, nowo nabytych umiejętności, również albo przede wszystkim tych kulinarnych :) Mój blog obchodzi swoje pierwsze urodziny i chociaż pierwszy wpis miał miejsce 18 października, to pomysł na Every Cake You Bake zrodził się w mojej głowie dużo wcześniej, prawdopodobniej w okolicach moich urodzin i dlatego świętujemy dziś razem :)
Blogowanie okazało się dla mnie rodzajem pozytywnego uzależnienia :) Uwielbiam to, że mogę dzielić się z Wami jedną z moich największych pasji i jednocześnie sama uczyć się i doskonalić umiejętności kulinarne. Jestem bardzo szczęśliwa, kiedy piszecie, że korzystacie z przepisów tu zamieszczonych, porad kulinarnych, relacji z podróży i odkrywacie wraz ze mną nowe smaki i zapachy. Ten blog w założeniu nie miał być tylko książką kucharską, zbiorem przepisów ze zdjęciami, ale wirtualną, ciepłą, domową kuchnią, w której razem z Wami bawię się gotowaniem, pieczeniem i doświadczeniami przy kubku gorącej herbaty, dobrych wspomnieniach i zwykłych rozmowach. Dlatego dziękuję Wam, znajomym i nieznajomym blogowiczom, anonimowym czytelnikom i gościom, którzy trafili tutaj przez przypadek. Mam nadzieję, że będziecie tu gościć przez następne miesiące, a może i lata i dalej wspólnie będziemy zarażać pasją kucharzenia tych, którzy jeszcze jej nie odkryli :) A dziś częstuję Was urodzinową babeczką z owocami, wyjątkowo nie upieczoną przeze mnie ;) i pozdrawiam serdecznie :)
Wierzycie w coś takiego jak blogowa telepatia? :) Tak, to dość naciągana teoria, ale czasami zdarza się, że w tym samym czasie na kilku blogach pojawiają się wpisy z bardzo podobnymi przepisami lub oparte na tym samym składniku. Czasem jest też tak, że od razu znajdujemy dokładnie to, czego szukaliśmy lub nawet jeszcze nie zaczęliśmy szukać, a jedynie o tym pomyśleliśmy. Może jest jednak jakiś tajemniczy przekaz myśli pomiędzy ludźmi o podobnych zainteresowaniach? :) A piszę o tym w związku z moim dzisiejszym wpisem. Ostatnio kupiłam dwa piękne, duże bakłażany o idealnie gładkiej, lśniącej i ciemnofioletowej skórce. Już wracając ze sklepu zastanawiałam się co z nich przyrządzić. Moussakę robiłam całkiem niedawno i tym razem chciałam spróbować czegoś nowego.
Jednak jest parę dobrych stron jesiennej pogody :) Doszłam do wniosku, że kiedy na dworze hula wiatr, deszcz, a słupek rtęci na łeb na szyję spada w dół, domowe wypieki nabierają innego znaczenia. Uraczenie świeżo upieczonymi słodkościami domowników, którzy zakatarzeni, opatuleni w kocyki z nieszczęśliwymi minami spoglądają w szare okna, to prawie jak spełnianie marzeń. Juz samo rozgrzanie piecyka w takie dni spotyka się z entuzjazem i skutecznie poprawia humor, a kiedy do tego roznosi się z niego rozkoszny zapach domowego ciasta lub ciasteczek, wszyscy są wniebowzięci :) Jesienią łatwo zostać domową boginią ;)
Całkiem niedawno, podróżując w sieci po blogach kulinarnych świata, odkryłam przepiękny blog - Canelle et Vanille. Autorka bloga - Aran, pochodząca z rodziny kucharzy i cukierników, kontynuując tradycje przodków sama również jest cukiernikiem. Obecnie nie pracuje zawodowo, ponieważ wychowuje synka, a blog jest dla niej pretekstem i mobilizacją do codziennych wypieków i tym samym pozostania w zawodzie i doskonalenia cukierniczego kunsztu. Canelle et Vanille przyciągnęło mnie pięknymi artystycznymi zdjęciami i stylizacjami deserów oraz ciekawymi przepisami, w których znać rękę profesjonalisty. A że lubię uczyć się od najlepszych, na pewno zostanę pilną uczennicą Aran i będę z uwagą śledzić jej kolejne wpisy.
Zimno!! :( Przeraźliwe zimno osacza mnie od wczoraj i chociaż myślałam/miałam nadzieję, że jeszcze cały wrzesień i być może październik spędzimy otuleni babim latem, pod słońcem złotej polskiej jesieni, to najwyraźniej to zima w tym roku zamierza być pierwsza na mecie, doganiając jesień (oby jej nie przegoniła!). Tym samym, skończyły mi się pomysły, w jaki sposób przedłużyć lato, ale na przekór temperaturze na zewnątrz, postanowiłam jeszcze podelektować się lekkimi, letnimi daniami, zanim organizm zacznie domagać się zawiesistych zup, sosów, pieczeni i innych kalorycznych i "grzejących" potraw.
Nieprzebrane śliwkowe morze, które zalało nas tego lata, powoli wysycha. Coraz mniej fioletowych owoców na gałęziach i coraz mniej pod drzewkiem. Ale wcale nie narzekamy. Dżemy i powidła przygotowane i starczyłoby ich na co najmniej dwie zimy, słoje z korzennymi śliwkami w occie również już w piwnicy, a szuflada zamrażarki znów załadowana po brzegi wydrylowanymi połówkami soczystych węgierek.
Pozwólcie, że jeszcze raz na chwilkę wrócę do Indonezji, bo chciałabym Wam pokazać coś, co mnie tam zaskoczyło i zauroczyło jednocześnie :) Pośród różnych gatunków roślin, formowanych w bardzo popularne w całej Azji mini-drzewka bonzai, wypatrzyłam naszą znajomą pietruszkę! :) Do połowy wkopany w ziemię, pokrytą mchem w ozdobnej drewnianej, wypalanej doniczce, korzeń tworzył ładny, biały "pień", a baldachimowa nać - gęstą koronę :) Wspaniała i jednocześnie praktyczna (bo zawsze można przecież skubnąć trochę natki do zupy ;)) ozdoba do kuchni! Bardzo żałuję, że nie mogłam sobie takiego pietruszkowego bonzai przywieźć, ale myślę, że jest ono do odtworzenia w warunkach domowych :) Z jadalnych drzewek warzywno-ziołowych, znalazłam jeszcze rozmarynowe bonzai (pierwsze po lewej na zdjęciu poniżej) :)
Mogę się oszukiwać, że to jeszcze lato, że być może będzie jeszcze bardzo ciepło i słonecznie, ale kiedy codziennie przybywają do domu nowe, pełne kosze śliwek, których nie nadążamy przerabiać, a pod śliwą w ogrodzie wciąż jest fioletowo od spadających dojrzałych owoców, to nieodmienny znak, że zaczyna się jesień. Bo śliwka to dla mnie symbol odchodzącego lata. Nie cieszę się z tego tak bardzo, bo jestem ciepło- i światłolubna i przerażają mnie jesienne chłody, wiatry, słota i dni bez promienia słońca. Z drugiej strony to czas świętowania urodzin moich i dużej grupy moich przyjaciół, czas powakacyjnych spotkań, kasztanów, kolorowych liści, pejzaży niczym z impresjonistycznych obrazów, a w kuchni pora szarlotek, pieczonych jabłek i śliwek, śliwek, śliwek...
To dla mnie nowość. Nazwa obijała mi się czasem o uszy, wspominała ją w swoich opowieściach babcia, ale nigdy wcześniej nie spotkałam się z nią osobiście, nie próbowałam, ani nawet nie bardzo wiedziałam jakiego typu warzywem jest. Tego roku postanowiliśmy zapoznać się bliżej z tym prawie całkiem zapomnianym warzywem i eksperymentalnie wysialiśmy wiosną w ogrodzie. I oto jest - przedstawiam Wam skorzonerę :)
Pewnie jak większość kulinarnych blogowiczów, mam nawyk studiowania wszystkich napotkanych przepisów kulinarnych. Książki, czasopisma kulinarne, gazety z rubrykami kulinarnymi, serie kolekcjonerskie - wszystko co wpadnie mi w ręce a dotyczy przygotowywania dań i wypieków, niekontrolowanym niemal odruchem wchłaniam i studiuję. Już od dawna nie jest mi obojętne co jem i z czego przygotowuję jedzenie dla innych i już na podstawie przepisu przesiewam potrawy z podejrzanymi proporcjami składników, za dużą ilością cukru bądź tłuszczu, sztucznymi dodatkami, które staram się w swojej kuchni wyeliminować do zera (choć wcale nie jest to łatwe! ;))
Na koniec kulinarnych opowieści z Indonezji postanowiłam zostawić słodkości. Deserowa część indonezyjskiej kuchni okazała się tak samo zaskakująca i egzotyczna, jak wszystko inne związane z tym regionem. Spodziewałam się przeraźliwie słodkich, ulepkowatych deserów, ociekających cukrowymi syropami lub miodem, mając na uwadze arabskie inklinacje kulturowe większości mieszkańców Indonezji, szczególnie na Jawie i mając w pamięci tureckie bądź egipskie baklawy, chałwy, kadaify itp. A tymczasem większość jawajskich deserów wcale nie była przesadnie słodka! Powiedziałabym nawet, że była mało słodka. Wcale mi to nie przeszkadzało, bo desery indonezyjskie są tak kolorowe i dekoracyjne, że już sam ich widok sprawiał przyjemność dla zmysłów :)
Gdybym miała wybierać ulubione letnie warzywo, to obok fasolki szparagowej byłaby to cukinia. Cukinia ma tą przewagę, że owocuje całe lato, aż do początków jesieni i pierwsze malutkie i najpyszniejsze cukinki, zrywane na początku lipca, to tylko preludium do cukiniowego festiwalu kończącego się dopiero z końcem września. Właściwie sezon cukiniowy zaczyna się jeszcze wcześniej – od jej kwitnienia. Smażone w lekkim cieście naleśnikowym lub nadziewane mięsem albo warzywami kwiaty cukinii, to rarytasy drogich restauracji, które małym nakładem sił i środków można przygotować w domu. Jeżeli nie próbowaliście jeszcze, to polecam bardzo.
W tym roku ominęło mnie parę letnich hitów z ogrodu, którymi można cieszyć jedynie parę tygodni w sezonie. Przed wyjazdem nie zdążyłam najeść się truskawek i poziomek, zielony groszek, który tak lubię na surowo, prosto ze strączka, w czasie mojej nieobecności dojrzał, zestarzał się i zsechł, skończyły się też jagody kamczackie, a ja nie zdążyłam upiec jagodzianek :( Wiem, wiem, coś za coś i nie można mieć wszystkiego, nie powinnam narzekać, ale apetyt na jagodzianki mnie nie opuścił, nawet pomimo marnego sezonu jagodowego w mojej okolicy.
Kontynuuję kulinarną relację z Indonezji, przechodząc od owoców do czegoś konkretniejszego :) Tak jak całą Indonezję, tak jedzenie tam można określić jednym słowem - różnorodność. Bogactwo regionów, kultur, wpływów kolonizatorów i ludności osiedlającej się na tamtych terenach w ciągu wielu wieków, w końcu dodając naturalne zasoby archipelagu, utworzyło mozaikę smaków i tradycji kulinarnych, których nie sposób poznać i zgłębić w ciągu kilku tygodni. Opowiem Wam tylko o tych których zdążyłam posmakować.
Jeżeli ktoś nie ma odwagi próbować lokalnej kuchni, w Indonezji spokojnie można przeżyć, żywiąc się tylko świeżymi owocami. Wybór rodzajów i gatunków jest tak duży, ze naprawdę może przyprawić o zawrót głowy! Sama nie zdążyłam spróbować wszystkiego, bo jak to zrobić, kiedy samych gatunków bananów jest przynajmniej sześć :) Poza owocami, które występują również u nas (maliny i truskawki owocują tam cały rok!) i takimi, które są sprowadzane i tym samym znajome, w Indonezji znalazłam parę takich, które widziałam i próbowałam po raz pierwszy w życiu. Ale zacznijmy od początku. Znane nam ananasy, w Indonezji występują powszechnie, tak samo jak arbuzy i melony, są niewielkie, ale bardzo słodkie i pyszne. Ale najbardziej zachwyciła mnie ich obróbka! :) Sprzedawane są na ulicach, już obrane, z fantazyjnie powycinanymi oczkami. Ten dekoracyjny sposób podania zamierzam wykorzystać kiedyś w domu, bo taki ananasek wygląda naprawdę ładnie i ciekawie :)
Witam po (długiej) przerwie :) Tak strasznie trudno pozbierać się po powrocie. Już sam koniec urlopu jest przykrym faktem, szczególnie, kiedy wraca się do pracy prosto z raju! :) Oj bardzo, ale to bardzo nie chciało mi się stamtąd wracać. Jednak trochę stęskniłam się za blogowaniem i paroma innymi rzeczami i tylko to powstrzymało mnie przed założeniem własnej planacji bananów lub oddaniem się innemu, równie intratnemu zajęciu i pozostaniem w Indonezji na zawsze ;) Tak, to była wspaniała wyprawa, pełna wrażeń, zachwytów i spełnionych marzeń. Tak jak sobie wymarzyłam, zwiedziłam plantacje herbaty, pola ryżowe, jeden z wulkanów, gorące źródła i dotarłam na rajską wyspę Bali.
Kochani, wyjezdżam! Wyjeżdżam na długie trzy tygodnie na zasłużone wakacje do Indonezji, dołączając do Kasi, której korespondencję, pierwszą z indonezyjskich, mieliście okazję czytać w Kulinarnych Pocztówkach z Podróży. Nie wiem czy będę miała możliwość i czas, żeby przesyłać relacje bezpośrednio stamtąd, ale obiecuję zbierać wrażenia, przepisy i zdjęcia, aby podzielić się nimi po powrocie. To moja pierwsza wyprawa do dalekiej Azji, więc drżę z emocji i nie mogę doczekać się odkrywania i degustowania mojej ulubionej kuchni :) Pozdrawiam i życzę pogodnego lata. Do zobaczenia!
Tak sobie czasem myślę, jak bardzo zmienił się świat w ciągu mojego życia. Dzieciństwo pod znakiem PRL-owej rzeczywistości z szarymi i pustymi sklepami, ale też z kolorową oranżadą o niepowtarzalnym smaku, jeszcze ciepłymi, okrągłymi drożdżówkami i paluchami z makiem prosto z piekarni, lizakami i cukierkami własnej roboty, które z pomocą "Małego Chemika" produkowałyśmy z kuzynką Dziuunią w czasie wakacji :) Święta były prawdziwymi świętami, bo tylko raz w roku pachniało pomarańczami, a wakacje były wyjątkowe, tak jak wyjątkowy był smak bananów, które można było kupić tylko w nadmorskich kurortach. Potem był czas dorastania i czas wielkich przemian. Robiło się coraz bardziej kolorowo, a w sklepach pojawiały się produkty znane dotąd tylko z zagranicznych katalogów. Pamiętam ten dreszczyk emocji, który towarzyszył smakowaniu po raz pierwszy słynnych na świecie batoników czy świeżych egzotycznych owoców. Dlatego aż trudno uwierzyć, że dzisiaj świat stał się tak bliski i otwarty, że mamy możliwość kupienia produktów z najodleglejszych zakątków ziemi w każdym większym okolicznym markecie.
Chwila przerwy od truskawek :) Czerwiec to pora, kiedy poza czerwonym zawrotem głowy i szaleństwem truskawkowych pól, większość krajowych owoców jeszcze powoli dojrzewa sobie na krzakach i drzewach, łapiąc pierwsze prawdziwie letnie promienie słońca. Jeszcze parę tygodni trzeba poczekać na maliny, porzeczki, agrest czy jabłka papierówki. Dlatego w przerwie truskawkomanii sięgam po coś egzotycznego.
Wczoraj spędziłam bardzo przyjemną niedzielę na Żuławskich Targach Rolnych w Starym Polu koło Malborka, o których chcę Wam opowiedzieć :) Targi w tym miejscu odbywają się dwa razy do roku - na wiosnę i jesień. Oprócz czysto rolniczych ekspozycji maszyn, zwierząt hodowlanych, agroturystyki, Stare Pole to też największe w okolicy targi ogrodnictwa, a to wszystko połączone z prezentacją rękodzieła, lokalnych produktów i sztuki ludowej. Prawie co sezon jeździmy tam po miody z małych rodzinnych pasiek, nowe ciekawe rośliny do ogrodu i świeże zioła. Zawsze dodatkową dla mnie atrakcją są stoiska z tradycyjnie wypiekanym chlebem na zakwasie, piernikiem staropolskim na miodzie i kwasem chlebowym. Oczywiście nie mogłam nie kupić tradycyjnego żytniego i razowego, a do tego oscypka od pana "górala" na zdjęciu poniżej (chociaż podejrzewam, że ów oscypek nie widział ani owcy ani gór ;)) :) Oprócz tego kupiliśmy zapas miodu na lato - gryczany, lipowy, akacjowy i spadziowy, a ogród wzbogacił się o nowy iglak - malutką limbę, nową odmianę lawendy i zagonik kolorowych begonii :) Jeżeli będziecie kiedyś na Żuławach, to polecam bardzo - następne targi już w połowie września.
I jeszcze coś słodkiego :) Dokładnie tę watę cukrową ze zdjęcia dostałam chwilę później od pana sprzedawcy w prezencie, jako podziękowanie za zdjęcie ;) I męczyłam się z nią trochę... ;)